Chcesz być na bieżąco? Zapisz się na NEWSLETTER
Nierzadko na rynku akcji sprawdzają się proste, historyczne porównania. Przykładowo 8 lipca pisaliśmy, że "korekta wyrobiła już historyczną normę" - spadek WIG sięgnął 10%, czyli dokładnie tyle ile przeciętnie wynosiły korekty w ostatnich latach. Praktycznie zaraz potem koniunktura zaczęła się poprawiać.
Oczywiście nie ma żadnej gwarancji, że to już koniec trudniejszego okresu dla posiadaczy akcji, ale już teraz - wybiegając w przyszłość - warto pokusić się o kolejne ćwiczenie. Sprawdźmy jaki zasięg miały w przeszłości fale wzrostowe następujące po porównywalnych korektach spadkowych. Bazować będziemy na okresie od początku 2013 roku - jest on wystarczająco długi, by zebrać odpowiednią liczbę przypadków do analizy (siedem), a jednocześnie jest porównywalny do obecnej sytuacji pod względem zmienności i mnogości czynników ryzyka (najpierw strach przed wygaszaniem QE w USA i "odchudzeniem" OFE o obligacje skarbowe, potem konflikt rosyjsko-ukraiński, a ostatnio kryzys grecki i eskalacja antybankowych postulatów politycznych).
Statystyczna fala zwyżkowa podnosiła wartość WIG o ok. 12% (w cenach zamknięcia), przy czym zdarzały się oczywiście zarówno ruchy słabsze (nieco ponad 8%), jak i wyraźnie mocniejsze (ponad 20%). Jeśli założyć, że dołek ostatniej korekty jest już za nami (51.370 pkt.), to aby wyrobić historyczną normę, WIG musiałby osiągnąć pułap ok. 57.700 pkt. (co oznacza, że powróciłby do majowego szczytu). Oczywiście nie ma co zakładać, że byłby to jednostajny ruch w górę - powyższy wykres dowodzi, że czasem ruchy wzrostowe rodziły się w bólach (w jednym z przypadków indeks musiał zawrócić w kierunku dołka zanim doszło do trwałej poprawy) i w ich trakcie nie brakowało zmienności.
