Bądź na bieżąco! Zapisz się na NEWSLETTER
Już od roku kurs najważniejszej pary walutowej - euro względem dolara - tkwi w trendzie bocznym, w przybliżeniu pomiędzy poziomami 1,05 i 1,15. Ów trend boczny trwa już mniej więcej tyle, ile poprzedzająca go fala osłabienia euro, która sprowadziła notowania tej waluty z okolic 1,40.
Bez wątpienia mamy do czynienia z etapem przejściowym, po którym powinno dojść do adekwatnego, silnego ruchu notowań, którego zasięg szacować można zgodnie z książkową teorią na tyle, ile wynosi szerokość trendu bocznego. Czyli albo dojdzie do silnego umocnienia euro (potencjalnie do 1,25), albo do znacznego osłabienia (do 0,95).
Ostatnio notowania przemierzają drogę ku górnej granicy (1,15). Co ciekawe nie przeszkodziło w tym ogłoszenie jeszcze większego luzowania (QE) w strefie euro. Ruchowi takiemu sprzyjają natomiast zapowiedzi amerykańskiego banku centralnego, który będzie prawdopodobnie podnosił stopy procentowe w tempie dużo wolniejszym, niż wcześniej oczekiwano.
Gdyby miało dojść do wybicia górą i fali umocnienia euro (o czym trudno na razie przesądzić), mógłby to być negatywny sygnał dla rynków akcji ze strefy euro, np. niemieckiego (bo droższe euro to gorsze uwarunkowania dla eksportu). Prawdopodobnie jednak za umocnieniem euro poszłoby też umocnienie innych walut względem dolara, a to byłby pozytywny impuls dla: (a) surowców i metali szlachetnych, (b) akcji na rynkach wschodzących (z którymi silnie skorelowany jest nasz WIG20). Wybicie euro dołem z trendu bocznego miałoby oczywiście odwrotne konsekwencje.
