Chcesz być na bieżąco? Zapisz się na NEWSLETTER
Przed rokiem o tej porze obserwowaliśmy gwałtowne załamanie cen ropy naftowej, którego źródeł upatrywano w nadpodaży tego surowca (boom łupkowy w Ameryce Płn.) przy jednoczesnym słabym wzroście globalnego popytu wynikającym z nienajlepszej kondycji gospodarek krajów rozwijających się. Co zmieniło się przez rok od tego czasu?
Na pewno nie kierunek trendu - notowania pozostają pod presją.
Jednocześnie rynek wszedł w fazę, w której dyskontowany wcześniej scenariusz staje się rzeczywistością. Dane Międzynarodowej Agencji Energii (IEA) pokazują utrzymującą się rekordową nadpodaż surowca.
Według prognoz IEA ta rekordowa nadpodaż powinna w kolejnych latach się jednak zmniejszać, m.in. na skutek ograniczenia wydobycia w USA (to skutek niższych cen) oraz stopniowego, zgodnego z wieloletnim trendem, wzrostu popytu (przed rokiem IEA obniżała prognozy popytu, teraz kroczek po kroczku je podnosi). Ma to być jednak proces raczej powolny, niż gwałtowny. Producenci nie rezygnują z dnia na dzień z wydobycia, bo np. wielu z nich potrzebuje ciągłego napływu gotówki w celu obsługi zadłużenia.
Póki co, nadpodaż przekłada się na rosnące jak na drożdżach zapasy ropy i paliw. O ile w ubiegłych latach ich poziom był w miarę stabilny, to w tym roku wystrzelił w górę. Od początku roku zapasy w krajach OECD urosły o 230 mln baryłek, co stanowi niemal 2,5-krotność całego globalnego popytu szacowanego na ten rok. Jest to jeden z głównych czynników przyczyniających się do utrzymania cen ropy na niskim pułapie.
Perspektywa powolnego równoważenia się popytu i podaży na rynku ropy to oczywiście dobra wiadomość dla tych gospodarek, które są importerami netto (do nich należy Polska) i zła dla eksporterów.
Summary: one year after dramatic collapse, crude oil prices are still under pressure from oversupply (Fig. 2) and ballooning oil stock levels (Fig. 3).
