Chcesz być na bieżąco? Zapisz się na NEWSLETTER
Amerykański indeks S&P 500 po raz pierwszy w historii przekroczył (we wtorek) pułap 2100 pkt. A wszystko to nawet mimo (przejściowej?) obniżki prognoz zysków spółek spowodowanej przez niskie ceny ropy (sektor naftowy) i mocnego dolara (eksporterzy).
Nowy rekord w połączeniu ze spadkiem prognozowanych zysków to automatycznie jeszcze wyższy wskaźnik cena/zysk (P/E) – właśnie przekroczył próg 17, co również jest nowym rekordem w trakcie trwającej hossy. To poziom wycen najwyższy od jedenastu lat.
Wyceny amerykańskich akcji coraz wyższe…
Pytanie jednak czy jest to wystarczający powód, by snuć wizje rychłej bessy? Naszym zdaniem nie. Choćby dlatego, że P/E bywał jeszcze dużo wyżej (25 pod koniec hossy internetowej w 1999 r.). Prawidłowy sposób interpretacji P/E to spojrzenie przez pryzmat oczekiwanych stóp zwrotu w wieloletnim horyzoncie inwestycyjnym. Jakiś czas temu dokładnie zbadaliśmy tę kwestię, teraz czas na aktualizację. Przypomnijmy główny wniosek – poziom P/E pozwalał nieźle prognozować stopy zwrot w horyzoncie 10-letnim. Po podstawieniu obecnej, jeszcze wyższej wartości P/E (17) taki model „wypluwa” następujący wynik: S&P 500 da zarobić jakieś 6,7 proc. średniorocznie (przy uwzględnieniu dywidend) przez następne 10 lat. Wynik raczej mało imponujący (szczególnie po potrąceniu podatków i oczekiwanej inflacji), ale ciągle i tak dużo lepszy od obecnej rentowności obligacji 10-letnich na głównych rynkach.
… ale jeszcze nie na tyle wysokie, by należało oczekiwać ujemnych stóp zwrotu
Mamy zatem następującą diagnozę: nowe rekordy S&P 500 to jednocześnie najwyższe w trakcie obecnej hossy poziomy P/E, a to z kolei zapowiedź niższych stóp zwrotu na dłuższą metę. Niższych, ale ciągle jeszcze atrakcyjnych w porównaniu z bezpiecznymi aktywami, których rentowność na głównych rynkach została sprowadzona do nieatrakcyjnych poziomów za sprawą działań banków centralnych.
